En het is alweer voorbij....

Ik ben thuis van de meest inspirerende ervaring ooit. Wat was de World Council in Zurich indrukwekkend! Wat heb ik veel geleerd, sterke en interessante vrouwen ontmoet en er vertrouwen in gekregen dat we samen de wereld een stuk mooier kunnen maken.
Deze ontzettend mooie ervaring kan ik de rest van mijn leven met me meedragen! Ontzettend bedankt dat jullie mij deze unieke kans hebben gegeven.

Aller eerst moet ik bekennen dat ik in Zurich 2 keer achter de computer heb gezeten om jullie op de hoogte te houden van wat we deden, maar ik wist niet waar ik moest beginnen…
De week was slopend, maar tegelijkertijd kreeg ik ontzettend veel energie.

Nog steeds weet ik niet wat ik hier moet vertellen, maar de dingen die me het meest bij zijn gebleven zal ik met jullie delen.

In eerste instantie was ik vooral verbaasd over hoeveel verschillende meiden en vrouwen er om me heen waren. Wetend dat ik zoveel vrouwen met verschillende nationaliteiten zou gaan ontmoeten vond ik het nog bijzonderder om ze werkelijk te ontmoeten. We hebben samen gelachen, bijzondere gesprekken gehad en veel sessies en workshops gevolgd.

De eerst dag begon met de Young Women Leaders Discussion. In één van de `discussions` moesten we op een papiertje schrijven wat seksualiteit voor jou was. Een onderwerp waar je het niet zomaar over hebt en toch was er tijdens de World council zo´n bijzondere veilige omgeving gecreëerd om over dit soort onderwerpen te praten. In veel landen heerst er nog een groot taboe als het over seksualiteit gaat. Er wordt gewoon niet over gepraat! Meiden worden ongesteld en weten niet wat hun overkomt. Voorbehoedsmiddelen, veilig seks hebben jonge meiden worden in onwetendheid gehouden.
Nadat we wat punten hadden opgeschreven moesten we dit papier tot een prop vouwen en begonnen we een `sneeuwballen` gevecht. Lekker met proppen naar elkaar gooien. Toen alle proppen goed genoeg gehutseld waren, oftewel door de hele ruimte verspreid lagen moest iedereen er ééntje pakken en voorlezen. Het verbaasde me wat voor verschillende dingen mensen opschreven. Van `gewoon een manier om kinderen te krijgen` tot `genieten`.

Onder het motto: “to much information is never enough” ging de hele week als een sneltrein die rondstrooide met alle informatie en verhalen die ik wilde horen voorbij.

Ik werd tijdens deze week uitgedaagd om na te denken over wat leiderschap voor mij betekend of hoe de YWCA er over 4 of 30 jaar uit zou zien. Ik heb geleerd dat ik leiderschap pas kan ontwikkelen als ik uit mijn comfort zone stap en dat er vele verschillende vormen van leiderschap zijn. “Jij hebt voor het grootste deel leiding over je eigen leven”.

In de dagen die volgden waren er ontzettend veel bijzondere sprekers. Wat waren er veel sterke en bijzondere vrouwen. Er waren trouwens ook bijzondere mannen die kwamen spreken. Soms had ik de tranen in mijn ogen staan. Een vrouw die vertelde dat ze aids had en in haar land geen medicijnen kreeg om toch een gezond kind ter wereld te brengen. Het gevolg is dat het haar verboden wordt om kinderen te krijgen.

Een afrikaanse vrouw die tijdens een workshop vertelde dat ze besneden is en er nu voor strijd dat haar drie dochters deze vreselijke traditie niet hoeven te ondergaan heeft ontzettend veel indruk op me gemaakt. Mannen willen in haar land geen vrouw die niet besneden is, omdat de traditie dit voorschrijft en omdat ze dan gegarandeerd nog maagd is. Maar ook andere vrouwen vinden het “niet kunnen als een vrouw niet besneden is” De YWCA strijdt ervoor om in hun land seks bespreekbaar te maken en deze traditie te doorbreken. In Kenia hebben ze een tehuis opgezet voor meiden die slachtoffer zijn van vrouwenbesnijdenis. Maar door geldgebrek kunnen ze de meiden niet opvangen en gaan ze nu met de meiden mee terug naar hun familie om hierover te praten. De “cutters” zoals de vrouwen genoemd worden die vrouwen besnijden moeten geïnformeerd worden. Er bloeden veel meisjes dood na het ondergaan van “cutten”.

In mijn losse aantekening staat nog deze zin: “In most wars it is more dangerous to be a woman, than to be a soldier”. Er werden de meest verschrikkelijke verhalen verteld over verkrachting als middel in oorlog, borsten die afgesneden worden bij vrouwen zodat ze hun kinderen niet meer kunnen voeden. Hoe afschuwelijk kan de realiteit zijn!

En van het éne moment ga je over tot andere serieuze zaken, namelijk: het stemmen.
Ik vond het ontzettend tof om te mogen stemmen en dat mijn stem net zo zwaar telde als de vrouwen die al veel ouder zijn en hun hele leven bij de YWCA zitten. De stem van jonge vrouwen wordt gewaardeerd!

Dan heb ik ook nog in het engels mijn persoonlijke verhaal over Palestina verteld. Wat vond ik het spannend en wat was het een uitdaging. Ik vind het fijn dat ik de mogelijkheid kreeg om anderen te informeren over wat er daar aan de hand is, aan de hand van mijn persoonlijke verhaal. Ik hoop nog steeds dat er snel een einde zal komen aan verschrikkelijke situatie waar de Palestijnen in leven. Tijdens mijn verhaal zag ik de gezichtsuitdrukking van vele vrouwen veranderen. Het verhaal moet verteld worden! Het was ook fantastisch om deze workshop samen met de Palestijnse delegatie te geven. Wat een fantastische vrouwen!

In de afgelopen week heb ik het volgende stuk geschreven:
“Ik dacht dat ik de wereld niet beter kon maken, maar nu ik hier ben, geloof ik dat wij samen met al onze YWCA sisters van over de hele wereld dat kunnen! Deze week heb ik veel verhalen gehoord, van mensen uit allemaal verschillende culturen, met allemaal eigen problemen. Maar ik begin te dromen over hoeveel mooier de wereld kan worden als wij onze handen in één slaan, we hebben allemaal hetzelfde doel voor ogen en ik vraag mij af wat voor bijdrage ik daarbij kan leveren.”

En om dit lange verhaal af te sluiten met een zin die mij deze week gegeven is:
“If you don’t know where you’re going, every road can take you there”

Ik weet nu alleen wel waar ik komende week heen ga, namelijk naar de Young Woman Studdie sessie in Budapest waarbij ik deel uitmaak van het voorbereidingsteam. Ik heb door deze week het volste vertrouwen gekregen dat ik dit kan als meisje van 22 jaar, die nog lang niet perfect engels spreekt. Waarbij ik weet dat alle “sisters” mij daarbij zullen ondersteunen en stimuleren.


Jolien Roetman